Na het vorige ietswat emotionele stuk was het stil. Dat komt omdat ik achter de schermen bezig was met het veranderen van de site. Zou je dat niet eerst aankondigen? Klopt, dat had ik voor de vakantie inderdaad gezegd, maar ik heb daar niet meer aan gedacht. Ik zie helemaal niks dat veranderd is… Klopt ook, het werk ligt nog steeds achter de schermen om te testen en de laatste hand aan te leggen. Daarna komt alles in 1 keer online en zal de site hooguit een uurtje plat liggen om alles te laten veranderen. Daarna zal ik waarschijnlijk aan het uittypen van mijn vakantie verslag beginnen en dat ook online zetten. Een verslag zonder foto’s, want foto’s heb ik niet gemaakt. De hele vakantie heb ik gefilmd en voor foto’s moet ik bij de schoonfamilie zijn denk ik. Dus misschien wel foto’s, maar dan van andere mensen.
Om jullie toch niet tot die tijd zonder nieuws van mij te laten zitten, zal ik vertellen hoe de afgelopen tijd was. Om precies te zijn, mijn gezondheid. Zo’n 2 weken terug had ik last van buikpijn. Op zich nog geen probleem, ik heb een geschiedenis met darm klachten die weg gaan door goed te eten en drinken, dus betekende nog niet zoveel. Maar het ging niet weg, werd langzaam erger en concentreerde zich op de linkerkant van mijn buik, waar het normaal nooit zit. Op een Vrijdag werd het zo erg dat ik niet meer kon zitten en om de zoveel tijd een stekende pijnscheut had. Voor de zekerheid de dokterspost gebeld, omdat ook dit een deel is van mijn geschiedenis; infecties en ontstekingen in de urinewegen, blaas en nieren dus. Toen de assistente dat hoorde, mocht ik meteen in huis een potje gaan zoeken om urine in te vervoeren en direct langskomen. Als de urine onderzocht is en ik in de spreekkamer zit met de arts hoor ik het ondertussen bekende en verwachte verhaal. Een infectie en urine stampvol bacteriën. De arts gebruikte zelf het woord stampvol, wat toch wat moet betekenen. Maar goed, bekende verhaal, antibiotica, kuur afmaken, en toch maar een afspraak maken met je eigen huisarts voor een verwijzing naar het ziekenhuis…
Want wat Marc heeft hoort niet. Zo’n infectie is een vrouwending, en ALS mannen het al krijgen, is het op latere leeftijd als de prostaat vergroot is. Marc is een natuurwondertje en de dokter van de dokterspost kon me niet vertellen hoe ik dat kan hebben. Mijn eigen huisarts is met pensioen denk ik, want ik krijg altijd een andere arts, maar die wist het over de telefoon ook niet uit te leggen hoe ik dat kan hebben, maar wel dat het niet hoort. Hij kon wel vertellen dat een afspraak met de uroloog, een afspraak waar de arts in de dokterspost op aandrong omdat het niet hoort bij mij én terugkerend is, waarschijnlijk niks zou uitwijzen, en ook dat het pas noodzakelijk was als het vaker voorkwam, en eens per jaar valt daar niet onder. Maar omdat ik het toch wou weten en het zeker geen kwaad kon zou hij een verwijsbrief schrijven voor de uroloog. Ik heb dat ding gelezen en dan lijkt het erg, verwijzingen met problemen die teruggaan tot eind 1999, begin 2000. Al dik 6,5 jaar problemen die ik niet hoor te hebben. Als je terugdenkt aan die problemen haal je herinneringen op. Ik kan me een keer herinneren dat ik naar de dienstdoende huisarts moest en hij mijn urine onderzocht. Hij dacht dat ik een nierontsteking had en ik moest naar het ziekenhuis volgens hem, gelijk. Hij vertelde me mooi dat ik dan een nachtje moest blijven, waarschijnlijk een infuus zou krijgen enzo. Eenmaal in het ziekenhuis breed onderzocht, je piemelotje word bekeken, tot overmaat van ramp een prostaat onderzoek, wat inhoud dat je een vinger in je kont gedrukt krijgt, maar ze konden niks vinden. ‘s Avonds laat was ik thuis, gezond verklaart en niks aan de hand. Nouja, gezond… Een uur nadat ik thuis kwam belde het ziekenhuis, ze hadden urine onderzocht en ik moest met spoed bij de apotheek antibiotica halen. Een andere keer was ik zo ziek als een hond met de taxi naar de dokterspost gebracht, een taxi die verkeerd reed waardoor ik noodgedwongen langer in die taxi moest zitten. Ik was zo ziek dat ik met een rolstoel de post in gereden werd. En de snuggere arts die er toen zat vertelde dat er niks aan de hand was. Paracetamol nemen en gaat wel over. En ondertussen zat ik weg te kwijnen in mijn rolstoel en moest mijn vader me verdedigen, want ik had er de puf niet voor. Langzaam begonnen alle partijen het geduld te verliezen en wou mijn vader me naar het ziekenhuis hebben. Alleen… We hebben geen auto. De arts vond me gezond en wou niet het ziekenhuis bellen, laat staan een ambulance om me te halen en brengen. Na veel overleg en hoog oplopende meningsverschillen belde de arts het ziekenhuis dat ik eraan kwam… In een taxi, omdat madam het verdomde een ambulance te bellen voor me. Een taxi, die in tegenstelling tot de taxi die me naar die post bracht, wel de weg wist, en na het zien van Marc, die vanuit de post word gereden in een rolstoel, lijkbleek en suf, alle verkeersregels aan zijn laars leest, veel te hard rijd en afsnijd via de busstrook. Meneer vond dat hij niet moest treuzelen en alle boetes zou betalen, zoals hij mij zag zitten moest ik heel snel onderzocht worden. Gelukkig bestaan dat soort mensen nog. Het ziekenhuis was er snel uit, weer die infectie.
En nu dus weer, deze keer wel met succes vastgesteld door de arts, die nu wel de moeite nam om urine onderzoek te doen. Mijn antibiotica kuur van 10 dagen is afgelopen maandag afgelopen en vandaag kon ik al op het ziekenhuis terrecht. De arts maakte echo’s, kon aan het kleine beetje urine dat ik eruit geperst had zien dat ik inderdaad een infectie heb gehad (ik was 3 kwartier voor de afspraak naar de wc geweest, wist niet dat ik urine onderzoek zou krijgen) en deed ook het minder leuke onderzoek. Piemelotje bloot, niks mis mee, even op de rug gaan liggen en ontspannen, en ja hoor, daar was de vinger met glijmiddel die de kont in mocht. Hoewel de arts duidelijk had gezien dat er echt niks in mijn blaas zat, moet je toch ontzettend plassen als er iemand in je prostaat port. In een lang en ondanks het onprettige onderzoek toch prettige gesprek kwam naar voren wat er mogelijk mis zou zijn. En hoewel niks zeker is, is dat toch fijn om te weten. Ik leef bijvoorbeeld al 6 jaar met dingen die niet logisch zijn, die ik niet hoor te hebben. Ik heb onderzoeken gehad die niks uitwezen, na de laatste ontsteking heb ik echo’s op het ziekenhuis gehad om te kijken of er iets niet klopte, wat niks uitwees. Ik ben geplaagd op werk, waar ze ervan wisten dat een jongen van mijn leeftijd die problemen niet hoort te hebben, en me plaagde met de echo’s, zeker om te kijken of je een baarmoeder hebt? Dan is het toch fijn om eindelijk te horen wat je mogelijk hebt, een kapotte blaasklep. Ookal betekend het dat het gevaarlijk is en dat kan betekenen dat er urine de nier in stroomt, wat je uiteindelijk je nier kan kosten, het is toch fijn dat er eindelijk een mogelijke diagnose word gesteld, dan kun je namelijk verder. Dat ik met de vraag om uit te zoeken wat ik heb naar het ziekenhuis ben gegaan betekend wel dat ik nog minstens 1 keer naar het ziekenhuis moet, voor een 2 uur lang onderzoek. Eerst echo’s laten maken door iemand die daar specialist in is, wat de arts van vandaag niet was. Hij heeft wel een echo gemaakt om te kijken, maar is daar geen specialist in en hij wil dat door een specialist ook laten doen. En daarna terug naar de arts van vandaag voor een Cystoscopie, een duur woord voor camera in je piemelotje. Dat word minstens 2 dagen pijn lijden. Maar dan weten we als het goed is wel wat er met me aan de hand is.
Word vervolgt…
